"Weinig maar zeker ...

... maar zeker weinig" is een vrije adaptie van een volkse spreuk die de laatste weken van toepassing is op deze blog. Al heb ik nu wel min of meer een excuus voor deze doodse stilte. Het voorbije weekend heb ik namelijk doorgebracht in de Vossemeren (Centerparcs dus he) ergens in de omgeving van Mol dacht ik. Leuk weekendje uit met de familie, beetje gezwommen (veel beetjes :)), beetje gesport (verloren van mijn broer met badmintonnen én met bowlen: verschrikkelijk!) en een beetje gewandeld. Niets wereldschokkends dus.

Donderdag was ik ook nog op de Night of the Proms...een kleine recensie.
Een leuke editie dit jaar, voor zover mij ik nog weet beter dan die van twee jaar geleden maar toch nog achter die keer met Meatloaf.
Verschillende mensen wezen mij reeds vooraf op de geweldige Tony Henry die inderdaad alle verwachtingen inloste. Deze man zingt John Miles los van het podium! Charlene Spiteri van Texas vond ik ook zeer goed. Ik kende vooraf noch de band noch de zangeres maar dat gaat zeker veranderen.
Tears for Fears: leuk maar het pakte niet echt voor mij.
Ike Turner daarentegen stemde ronduit teleur. De brave man deed nog een poging om de eerste strofes van Proud Mary te zingen maar meer dan wat gekras kwam er niet uit. Ike stond op het podium als een oude man, een legende uit lang vervlogen tijden. Wat een verschil met James Brown in 2004. Evengoed een oude man en een legende uit vervlogen tijden maar die man staat er nog, hij neemt bezit van het podium op een manier waarop Ike alleen nog van kan dromen. Overigens was de zangeres aan die zong aan de zijde van Ike Turner wél goed. Laat die maar eens terug komen zonder dat ze voor een oude knar moet zorgen en het sportpaleis gaat uit het dak!

Maar alles bij elkaar was het zeker de moeite waard! Nu wachten op de volgende editie.